Yirminci asrın belki de en büyük analitik felsefecilerinden birisi olarak kabul edilen Amerikalı Felsefeci Quine’ın “bilim ile felsefe,” “bilim ile sağduyu” ve “felsefe ile sağduyu” arasındaki ilişkilere getirdiği put kırıcı yaklaşımı nitelemek için kullanılan Süreklilik Tezi ifadesi bilim, felsefe ve sağduyunun birbirlerinden kategorik olarak ayrılamayacağını ama onların süreklilik arz eden bir yelpazenin birbiriyle özünde örtüşen bilgi tipleri olduğunu ima eder. Özellikle analitik felsefede, bilim ile felsefenin kesin şekilde birbirinden ayrılması on yıllar boyunca hâkim görüştü. Quine’ın sınır tartışmalarına getirdiği bu yıkıcı eleştiri sayesinde günümüzde birçok analitik felsefeci bu sınırların en azından oldukça geçişken olduğunu kabul etmiştir. Bu tezin felsefenin nasıl yapılması gerektiği hakkındaki yaygın görüşün değişmesinde ve dolayısıyla felsefenin günümüzde nasıl yapıldığı üzerinde büyük etkisi olmuştur. Dr. Tümkaya bu çalışmasında, çoğu felsefeci tarafından belirsiz olmakla, aşırıya kaçmakla ve daha dramatiği felsefeyi içten yok etmeye çalışmakla suçlanan Süreklilik Tezi’nin gerçek anlamını bulmaya çalışmaktadır. Makalenin temel tezi şudur:
Süreklilik Tezi bilim, sağduyu ve felsefe arasındaki benzerliklerin, rakiplerinin iddia edebileceğinden çok daha fazla olduğunu öne sürmez. Quinecı motivasyon altında bu tez, felsefenin nasıl yapılacağına ilişkin normatif bir fikir önermek için kullanılır; Süreklilik Tezi felsefe, sağduyu ve bilim arasındaki gerçek ilişkiler hakkında, bunların tarihsel ve gelişimsel kökenleri dışında, tanımlayıcı bir tez değildir. Bilimsel olsun ya da olmasın, insani ve hayvani tüm düşünceler, miras alınan bir bilgi yığınından, varsayımlardan ve onu çevreleyen genel bir çerçeveden başlar. Kozmik sürgün, Arşimet noktası ve “hiçbir yerden görüş” yoktur.
The continuity thesis (CT) does not suggest that the similarities between science, common sense, and philosophy are much more than its opponents might claim. Under its Quinean motivation, CT is used to suggest a normative idea concerning how to do philosophy; it is not a descriptive thesis about the actual relationships between philosophy, common sense, and science, except the historical and developmental origins of them. CT is not primarily a descriptive thesis on the similarities between science and non-science. It is, however, based upon another descriptive, closely related thesis: starting from the middle. All thought, human and animal, scientific or not, begins from an inherited mass of knowledge, assumptions, and a surrounding general framework. There is no cosmic exile, Archimedean point, and “view from nowhere.” This is an observation for Quine and underlies his attack against the analytic and the synthetic distinction; his defense of holism and of empiricism which in combination yields Quinean naturalism. Thus, CT should be considered as the ultimate expression of Quinean naturalism and cannot be invalidated by showing the vast differences, even occasionally outright opposition, between science, common sense, and philosophy. Neither does it imply that philosophy must be assimilated into science without a substantial shift in the present notion of science.
